Ja?… neen?… ja?… neen?… . Ik weet het niet.
Nadat we ons dierbaar huisdier verloren zijn, vragen we onszelf vaak af of het al goed is om een nieuw huisdier te nemen. We hebben soms de neiging de leegte en het gemis te willen opvullen met snel een nieuw huisdier toe te laten.
Geregeld vragen mensen: wanneer neem ik best een nieuw huisdier?
Wel daar is geen pasklaar antwoord voor. Dat is individueel verschillend.
Sta alvast even stil bij de volgende vragen:
Waarom wil ik NU een nieuw huisdier?
Neem ik hetzelfde ras? Of net niet? Waarom wil ik dat of waarom wil ik dat niet?
Laat ik me ompraten door anderen, denken zij dat ik een nieuw huisdier nodig heb?
Heb ik reeds voldoende gerouwd om mijn dierbare overleden viervoeter? Durf ik naar mijn gevoelens, emoties, pijnen kijken of vlucht ik er van weg, duw ik ze weg?
Kan ik ook even alleen zijn? Waarom heb ik het daar eventueel zo moeilijk mee?
Het is belangrijk om bij het nemen van een nieuw huisdier even stil te staan en eerst al je gevoelens af te toetsen en emoties te doorleven. Zo kan je in de toekomst al je liefde richten op je nieuwe huisgezel.
Je start ook geen nieuwe relatie met een nieuwe partner als je de breuk van je vorige relatie nog niet hebt verwerkt. Doe je dat toch dan komen er onverwerkte gevoelens, ergernissen naar boven van je vorige partner, ga je de beide partners vergelijken,…. . Dit is voor je jezelf en je nieuwe partner zeker niet aangenaam. Ieder diertje (net als ieder mens) is uniek en verdient jouw volle zuivere aandacht en liefde. Doe het pas als je er naar jouw gevoel klaar voor bent.
Soms hoeven we bij bovenstaande vragen niet stil te staan…soms komt hij/zij gewoon op je pad…en dan is dat omdat het gewoon zo moet zijn. ( Naderhand krijg je meestal wel het inzicht waarom het zo moest zijn.)
Zo vertel ik je graag even mijn eigen ervaring:
Een dikke maand voor dat mijn dierbare Wannes (Golden Retriever) overleed, kregen we een telefoontje van de familie van mijn vriend. De hond van zijn overleden broer (Aiko, een Duitse Herder van ongeveer 4 jaar) zou naar het dierenasiel gaan tenzij hij bij ons kon verblijven.
We hadden Aiko in het verleden al enkele keren ontmoet, tijdens een familiebezoekje. Het was een brave, goed gemanierde, schuchtere herder, die reeds vroeger nog in het asiel had verbleven. We kregen nog enkele dagen bedenktijd. Ons hart brak als we eraan dachten dat ze na het verlies van haar baasje terug naar een asiel zou moeten. Waar zou ze ooit terechtkomen? Maar…
De volgend vragen doolden door mijn hoofd:
Een nieuwe energieke hond terwijl Wannes naar zijn levenseinde toe gaat en rust nodig heeft?
Kan ik beiden dan voldoende aandacht geven? Ze verdienen het allebei.
Zou Wannes zich niet uitgesloten voelen, nu er opeens nog een nieuwe hond bijkomt?
Is het voor mezelf niet te snel? Het verdriet om Wannes gaat ook nog komen.
De mensen zullen denken, die is snel over haar verdriet van Wannes heen. Terwijl dat andere mensen mogen denken wat ze willen, maar toch in mijn achterhoofd zit een klein duiveltje dat mij dit doet denken.
Ik stemde mij via intuïtieve communicatie af met Wannes. Hier kreeg ik van Wannes de bevestiging dat het voor hem goed was en dat Aiko hier ook welkom was. Dat was een enorme geruststelling, en zo kon ik Aiko dan ook met open armen ontvangen zonder schuldgevoel naar Wannes toe.
Aiko was gewoon om buiten in een hok te slapen, en Wannes sliep binnen. Zo konden we ook onze aandacht binnen en buiten verdelen. Aiko was toch nog niet zo energiek, voor haar was ook alles nieuw en ze was ook nog treurig, om haar baasje die zo plots was overleden.
Wannes en Aiko hebben zo nog een maand samen doorgebracht. Aiko gunde ook de rust die Wannes nodig had, daar was ik dankbaar voor, alsof ze voelde dat hij hier niet lang meer ging zijn. We verdeelden onze knuffels over beiden.
Achteraf mocht blijken dat we een grote steun waren in elkaars rouwprocessen.
Aiko verloor plots haar baasje, zelf verloor ik mijn Wannes en 2 dagen later overleed ook mijn 66 jarige mama.
Aiko kreeg de nodige aandacht die ze nodig had om haar verdriet te verwerken en zij zorgde voor mijn dagelijkse helende wandelingen in de natuur. Ik moest op pad. Stapje voor stapje vonden we meer rust. Aiko kwam 2 kg bij in gewicht, haar vacht begon terug te stralen, ze bloeide open als een enthousiaste fiere liefdevolle viervoeter. Het was duidelijk, we waren (zijn) elkaars wederzijdse steun, waarvoor dankbaar.
Mocht je vastlopen in je rouwproces en/of heb je het moeilijk om je emoties en gevoelens te doorleven, blijf je twijfelen over een nieuwe geliefde viervoeter zonder schuldgevoelens naar je overleden diertje. Neem dan gerust contact op en dan kijken we samen hoe ik je hierin kan bijstaan.
eviness@outlook.be
0489/179891
